WAT WIJ DOEN VOOR KINDEREN, JONGEREN EN VOLWASSENEN:

• 1.   Onderzoek naar en diagnostiek van (ontwikkelings-)stotteren, ofwel stoornis in de spraakvloeiendheid ontstaan in de kindertijd.
  2.   Onderzoek naar  en diagnostiek van de sociale (pragmatische) communicatiestoornis.
• 1a. Behandeling/therapie bij (ontwikkelings-)stotteren.
  1b. Behandeling/therapie bij problemen, die samenhangen met stotteren, ook al zijn die problemen niet zo ernstig, dat sprake is van een stoornis.
  2a. Behandeling/therapie bij de sociale (pragmatische) communicatiestoornis.
  2b. Behandeling/therapie bij problemen, die samen (lijken te) hangen met de sociale (pragmatische) communicatie, ook al zijn die problemen niet zo ernstig, dat sprake is van een stoornis.
• 1.   Second opinion, wanneer u het niet eens bent met een (eerdere) diagnose ontwikkelingsstotteren.
  2.   Second opinion, wanneer u het niet eens bent met een (eerdere) diagnose sociale (pragmatische) communicatiestoornis.

 

• Hoe kunnen we  (ontwikkelings-)stotteren omschrijven?
  Als een spraak die wordt gekenmerkt door frequente herhaling of verlenging van geluiden, lettergrepen of woorden of ook wel door herhaalde aarzelingen of pauzes die het vloeiend verloop van de spraak onderbreken. Er is alléén sprake van een stoornis als de ernst van het stotteren zodanig is, dat het vloeiend verloop van de spraak duidelijk wordt belemmerd.

 

• Wat bedoelen we met een sociale (pragmatische) communicatiestoornis? 
  Het continu moeite hebben met het gebruik van verbale (woordelijke) en non-verbale (niet-woordelijke, bv. lichaamstaal, mimiek e.d.) communicatie. Het gaat vooral om kinderen, die problemen hebben met de praktische elementen van sociale communicatie, zoals: algemeen begrip, formulering en begrip van gesprekken.
  Kinderen met deze stoornis hebben tekorten in het gebruik van communicatie voor sociale doeleinden, zoals het begroeten en het delen van informatie. Ze hebben zeer veel moeite om de communicatie aan de context en aan de behoeften van de luisteraar aan te passen (ze gebruiken vaak formele taal en praten tegen volwassenen op dezelfde manier als tegen kinderen). Ook kennen ze de regels voor gesprekken niet, bv. om de beurt spreken. Andere problemen, die we zien: niet weten hoe je de juiste non-verbale signalen kunt gebruiken ter ondersteuning van de verbale communicatie; iets niet anders uit kunnen leggen dan je eerst deed, als de luisteraar je niet begrijpt; figuurlijke (niet-letterlijke) en dubbelzinnige taal niet snappen en humor niet of nauwelijks doorzien.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ontwikkelingsstotteren  en de sociale (pragmatische) communicatiestoornis zijn zogenaamde ‘neurobiologische ontwikkelingsstoornissen’: de stoornissen hebben te maken met de werking van het zenuwstelsel en manifesteren zich gedurende de ontwikkeling van het individu, maar meestal al op zeer jonge leeftijd.

 

Deze pagina wordt continu bijgewerkt/geupdatet